Ακριβώς όμως εξαιτίας της δυσκολίας που παρουσίαζε στη χρήση του, πολλοί ήταν οι επιστήμονες που ήθελαν να κατασκευάσουν κάτι πιο εύκολο και πιο προσιτό στον πολύ κόσμο. Το 1970 ο Tom Clemens ήταν ο επιστήμονας που κατασκεύασε τον πρώτο μετρητή σακχάρου ο οποίος λειτουργούσε με τη μέθοδο της αντανάκλασης. Και σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιούσες τις ταινίες Dextrostix, μόνο που τώρα έριχνες πάνω στο μπλε χρώμα μία δέσμη φωτός και όσο πιο βαθύ ήταν το μπλε χρώμα τόσο πιο μικρή αντανάκλαση υπήρχε. Το φως της αντανάκλασης κατέληγε σε ένα φωτοηλεκτρικό κύτταρο, το οποίο με τη σειρά του ήταν συνδεδεμένο με μία οθόνη πάνω στην οποία έβλεπες το αποτέλεσμα. Ο μετρητής αυτός μπορούσε να διαβάσει ακόμη και τις μικρές αλλαγές στην αντανάκλαση των αποχρώσεων του μπλε χρώματος, γι’ αυτό και ήταν πολύ πιο ακριβής. Η συσκευή αυτή πήρε την ονομασία A.R.M. (από τα αρχικά Ames Reflectance Meter).
Καθώς ήταν η πρώτη συσκευή αυτού του είδους, ο μετρητής A.R.M. αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα και δυσλειτουργίες. Το βασικό πρόβλημα ήταν η περιορισμένη ζωή της μπαταρίας του (θα πρέπει στο σημείο αυτό να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι την εποχή εκείνη οι επαναφορτιζόμενες μπαταρίες δεν είχαν εξελιχθεί στο σημείο που ξέρουμε σήμερα). Επιπλέον, ήταν μια πολύ ακριβή συσκευή που αρχικά απευθυνόταν μόνο στους επιστήμονες, και ήταν ιδιαίτερα βαριά και δύσχρηστη.
Το πιο σημαντικό βήμα από άποψη δημοσιότητας ήταν ο μετρητής Eyetone, που κατασκεύασε η Γιαπωνέζικη εταιρία Kyoto Daichi. Η νέα αυτή συσκευή ήταν πιο μικρή, πιο εύκολη στη χρήση και , το κυριότερο, ήταν αρκετά πιο φτηνή. Στην αγορά βγήκε το 1972, λίγο καιρό μετά την ανακάλυψη του A.R.M., και εξαπλώθηκε αρκετά γρήγορα σε αντίθεση με το A.R.M. που χρειάστηκε αρκετά χρόνια για να κατασκευαστεί. Το Eyetone λειτουργούσε με ρεύμα κι όχι με επαναφορτιζόμενη μπαταρία, καθώς αυτό ήταν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι κατασκευαστές του A.R.M. Κοινό καθεστώς και για τους δύο μετρητές ήταν τα γεγονός ότι για να τα αγοράσει ένα άτομο με διαβήτη χρειαζόταν τη συνταγή γιατρού, ο οποίος θα ήταν και υπεύθυνος για την εκπαίδευση του ατόμου σχετικά με τη χρήση του μετρητή.
Ο πρώτος ασθενής που αγόρασε μετρητή για προσωπική χρήση στο σπίτι του ήταν ο Dick Βernstein, ένας μηχανικός που είδε το μετρητή στο ιατρείο του γιατρού του και ενδιαφέρθηκε να μάθει περισσότερα πράγματα για τη συγκεκριμένη μέθοδο. Από τη στιγμή που άρχισε να ελέγχει μόνος του τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα του έπαψε πια να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, ένιωθε καλύτερα και γενικά η ποιότητα της ζωής του βελτιώθηκε. Ενθουσιάστηκε μάλιστα τόσο πολύ από την αλλαγή που είδε στη ζωή του, που γράφτηκε ο ίδιος στην Ιατρική Σχολή σε ηλικία 47 ετών, τελείωσε σε τρία χρόνια και εξασκεί σήμερα το επάγγελμα του γιατρού στη Νέα Υόρκη.
Την εποχή εκείνη, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η εταιρία Ames έχει γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο και σιγά-σιγά η νέα ιδέα του μετρητή αρχίζει να περνά στην άλλη πλευρά του ωκεανού και να εξαπλώνεται και στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Αγγλία. Εκεί, ο πατέρας ενός παιδιού με διαβήτη, μηχανικός στο επάγγελμα, είδε τον μετρητή Eyetone και αποφάσισε να κατασκευάσει ένα μετρητή καλύτερο και πιο ποιοτικό. Αυτός ήταν και ο πρώτος μετρητής της εταιρίας LifeScan.
Παράλληλα, η Γερμανική εταιρία Boehringer Mannheim, ως ανταγωνίστρια εταιρία, κατασκεύασε νέες ταινίες για τη μέτρηση της γλυκόζης του αίματος με το όνομα Chemstrip bG. Στην πραγματικότητα, οι ταινίες αυτές ήταν μία βελτιωμένη έκδοση των ταινιών Dextrostix. Ήταν πολύ πιο ακριβείς και πολύ πιο εύκολες στη χρήση, καθώς δεν χρειαζόταν ξέπλυμα με νερό. Πάλι έβαζες μία σταγόνα αίμα πάνω και περίμενες για ένα λεπτό και στη συνέχεια τη σκούπιζες με λίγο βαμβάκι. Το όνομα bG ήταν ένα κόλπο του μάρκετινγκ της εταιρίας, ώστε οι ανταγωνιστές της να νομίζουν πως το προϊόν αυτό ήταν το πρώτο μόνο από μια ολόκληρη σειρά προϊόντων για τον έλεγχο του αίματος (bG for blood glucose, bC for blood cholesterol, bH for blood hemoglobin, κτλ). Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε στην πραγματικότητα.
Σημαντικό ρόλο για την εξάπλωση της χρήσης των μετρητών στο σπίτι έπαιξε το διεθνές συνέδριο για τη διαχείριση του διαβήτη που διοργανώθηκε το 1977 στο Πανεπιστήμιο Rockefeller στη Νέα Υόρκη, όπου η εταιρία Boehringer Mannheim ήταν ο βασικός χορηγός. Θέμα του συνεδρίου ήταν ο διαβήτης μετά από δέκα χρόνια και ο αυτοέλεγχος. Ύστερα από αυτό το συνέδριο, ακολούθησαν σημαντικές αλλαγές και οι συσκευές που μέχρι πρότινος προορίζονταν για επαγγελματική χρήση τώρα γίνονταν ολοένα και πιο δημοφιλείς και για προσωπική χρήση στο σπίτι από τα ίδια τα άτομα με διαβήτη. Όπως είναι φυσικό, αυτό επηρέασε σταδιακά και το σχεδιασμό των μετρητών.
Ο μετρητής τρίτης γενιάς της εταιρίας Ames ονομάστηκε Glucometer και σχεδιάστηκε για προσωπική χρήση. Ήταν μικρός και διακριτικός και απευθυνόταν κυρίως στα άτομα με διαβήτη κι όχι στους γιατρούς τους. Λίγο αργότερα, η εταιρία Boehringer Mannheim κατασκεύασε τον πρώτο μετρητή που ήταν συμβατός με τις ταινίες Chemstrip bG. Ο μετρητής αυτός ήταν ο πρώτος της σειράς Accu-Check. Στο μεταξύ, η εταιρία Ames παρουσίασε το Glucometer II.
Η εταιρία Medisense έκανε τη διαφορά, καθώς ήταν η πρώτη που κατασκεύασε ένα μετρητή που βασιζόταν στην ηλεκτρο-χημική τεχνολογία. Μέχρι τότε, όλοι οι μετρητές διάβαζαν το φως που ήταν αποτέλεσμα αντανάκλασης, όμως ο μετρητής της Medisense λειτουργούσε με βιοαντιδραστήρα και αυτό αντιγράφτηκε σιγά-σιγά και από τις άλλες εταιρίες.
Η εξέλιξη από δω και πέρα είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας. Όλες οι εταιρίες πλέον έχουν εμπλακεί σε ένα διαρκή ανταγωνισμό για το ποια θα βγάλει ένα καινούριο προϊόν που θα υποσκελίσει όλα τα προηγούμενα και θα κερδίσει μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς και επιδίδονται σε αυτό τον ανταγωνισμό με ιδιαίτερη έμφαση.
Η φιλοσοφία του σχεδιασμού των συσκευών είναι πλέον τελείως διαφορετική. Δύο πράγματα έχουν ιδιαίτερη σημασία στην φαρμακοβιομηχανία στις μέρες μας: Πρώτον, οι εταιρίες θα πρέπει να είναι προετοιμασμένες για τη μικρή διάρκεια ζωής των προϊόντων τους και τη στιγμή που παρουσιάζουν ένα νέο προϊόν στην αγορά θα πρέπει να προετοιμάζουν το επόμενο. Διαφορετικά, θα μείνουν πίσω και θα τους ξεπεράσει ο ανταγωνισμός. Δεύτερον, χρειάζονται άτομα με ικανότητες στο τμήμα της έρευνας και της παραγωγής και ταυτόχρονα χρειάζονται αυτοματοποίηση της παραγωγής για να μπορέσουν να μειώσουν το κόστος.
Στις μέρες μας, τα ίδια τα άτομα με διαβήτη έχουν το λόγο, καθώς είναι αυτά που επιλέγουν για τον εαυτό τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους, και οι προτεινόμενες λύσεις είναι πολλές και ενδιαφέρουσες!

ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΙΤΣΗΣ
Ιατρός Ενδοκρινολόγος - Επιμελητής A΄
Ενδοκρινολογικής Κλινικής Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ